در اوائل قرن دهم واقعه‌ای بسیار مهم در تاریخ ایران رخ داد که نقطه عطفی در تاریخ تشیع محسوب می‌شود. این واقعه ظهور حکومت صفویان بود، این خاندان توانستند بر چند پارگی ایران پایان دهند و یک حکومت ملی را در سرتاسر ایران حاکم کنند که تاکنون جز در یک مقطع کوتاه، دستخوش سلطه مستقیم بیگانگان قرار نگرفته و به صورت کشوری مستقل با هویت ملی حفظ شده است. در این دوره به دلیل احتیاج کشور به قوانین شریعت بر مبنای فقه شیعه، شاهان صفوی علما را شریک حکومت قرار دادند و با تعیین مناصبی چون صدارت برای رتق و فتق امور دینی و فتوا و موقوفات و قاضی برای قضاوت در امور مدنی، روحانیت شیعه را در کارگزاری دولت شیعی وارد کردند. با توجه به اهمیت تشیع در دوره صفویه ما در این تحقیق به روش تجزیه و تحلیل کتابخانه‌ای- مروری به بررسی تاثیر اندیشه‌های کلامی شیعه بر ساختار سیاسی صفویه می‌پردازیم. نتایج بدست آمده از بررسی یافته‌های مقالات، پایان‌نامه‌ها و پایگاه‌های الکترونیکی حاکی از آن است که دولت صفویه از همان دوران اول شکل‌گیری، تشیع را محور حکومت خود قرار داد و شاهان در پی آن بودند تا با رسمیت یافتن مذهب شیعه، بتوانند تعاملی میان نهاد سیاسی و نهاد مذهبی به وجود آورند. وجود این تعامل و برخی اندیشه‌های بیان شده توسط روحانیان سبب شد که حکومت بتواند در درگیری‌ها از هرج و مرج جلوگیری به عمل آورد؛ ولی در مقابل افرادی بودند که مخالف این امر بودند و این رابطه را بی‌اثر می‌دانستند.

صفویه تشیع ساختار سیاسی