دوره 4، شماره 43، بهمن 1401، صفحات 38 - 48

نویسندگان : رضوانه امینی گلستانی* ¹ ، سولماز نورآبادی ²

چکیده :
كيفيت آموزش و پژوهش، از جمله دغدغه‌هاي اصلي نظام‌هاي دانشگاهی در اغلب كشورهاي جهان بوده است. برنامه هاي درسی میان رشته اي در راستاي پاسخگويي به گسترش تخصص های گوناگون و تلاش براي حل مسائل از طريق اهميت دادن به محور خدمات اجتماعي دانشگاه ها و مراكز آموزش عالي، شكل گرفت. با توجه به اینکه آموزش و يادگيري داراي مباني روانشناسي، جامعه شناسي و فلسفي است، برنامه درسی میان رشته اي هم از اين اصل مستثنی نيست و داراي مباني مخصوص به خود مي باشد. طرفداران رويكرد میان رشته اي معتقدند كه رشته هاي تحصيلي به صورت خودسرانه جهان را به قطعات مجزا از هم تقسيم كرده و باعث شده اند كه تنها از يك بعد به مشكلات نگريسته و ساير ابعاد آن ناديده گرفته شود. هدف رويكردهای ميان رشته اي نشان دادن جهت گيري ها و شيوه هـاي همكاري، مشاركت و ايجاد مفاهمه ميان كنشگران و عناصر مختلف و درگيـر بـا مسـأله و موضوعي است كه مستلزم فعاليت میان رشته اي، تلفيقي و گروهي است. فرآيند برنامه درسي چه رشته اي باشد و چه ميان رشته اي، از روش هايي بهره مي برد تا بتواند موضوع، مبحث يا مسأله مورد نظر را تبيين و اطلاعات لازم براي توضيح ابعاد آن جمع آوري كند. اين فرايند اغلب در يك چارچوب منظم و مرتبط به هم معنا پيدا مي كند كه غالباً از آن به عنوان الگو ياد مي شود. در پژوهش حاضر، با مطالعه کتابخانه ای به روش تحلیل اسنادی و بررسی منابع چاپی و الکترونیکی، به تحلیل و تبیین مبانی و الگوهای برنامه درسی میان رشته ای در نظام دانشگاهی کشور پرداخته شده است تا به کمک آن در جهت ارتقاء جایگاه علمی کشور در جهان، گامی برداشته شود.

کلمات کلیدی :
میان رشته ای، رویکردهای میان رشته ای، الگوهای برنامه درسی میان رشته ای، آموزش عالی.