هرمنوتیک به معنای نوعی تفسیر و برداشت تأویلی از متن، واقعه، دین و آموزه‌های دین می‌باشد. يكي از مباني هرمنوتيك ، مساله يافته ها، پيش فرض ها و گرايش هاي فكري هر مفسر و نقش آن در تفسير است. بر اساس این مبنا، پيش فرض ها هميشه همراه مفسر هست و به كار بردن آن خارج از اختيار و تسلط مفسر است. در رد این نظریه و در مقام اثبات، محقق اثبات کرده که تفسير قرآن كريم داراي شرايط خاص به خود مي باشد و ممكن است دخالت دادن خصائص فكري و پيش فرض هاي مفسر، منجر به تفسير به راي شده، در نتیجه، تفسیر قرآن بر اساس پيش فرض، نوعي تحميل آراء بر قرآن محسوب می گردد. از آنجایی که روش های متفاوتی در تاویل قرآن به استخدام گرفته شده است. لذ دو سبک، به عنوان محور سبکهای مختلف تاویل قرارگرفته است: یکی: سبک رمزی و دیگر: سبک مجازی طرفداران سبک رمزی می گویند: قرآن به زبان رمز و اشاره سخن گفته است و ظواهر آیات قرآن، رموزی بیش نیستند. گروه هایی چون باطنیه، غلات، صوفیه، عرفا و فلاسفه در تاویلاتشان این سبک دنبال کرده اند. با این تفاوت که فلاسفه و عرفا و صوفیه الفاظ قرآن را رمز برای معانی کلی چون نفس در عقل افلاک دانسته اند و غلات آنها را رمز برای اشخاص مورد نظرشان گرفته اند و باطنیه هم رمز برای معانی کل و هم برای اشخاص داشته اند. قائلان به سبک مجازی نیز می گویند: اگر لفظی در معنای حقیقی ظهور داشته باشد حمل آن بر معنای مجازی، تاویل محسوب می شود. این روش را مفسران بزرگی از قرون اولیه تفسیر هم به کار برده اند که می توان به عبداله بن عباس و مجاهد، مقاتل بن سلیمان حسن بصری، ابو عبیده و فراء نحوی را نام برد.

هرمنوتیک تاویل تفسیر پیش فرض های مفسر سبک مجازی سبک رمزی