دینداری یکی از عوامل موثر بر رفتار و نگرش انسان ها در جوامع گوناگون می باشد و از مفاهیمی است که پژوهشگران علوم اجتماعی و انسانی به آن بسیار توجه کرده اند و آن را عامل اساسی اجتماعی شدن و انسجام فکری و عملی می دانند. تربیت دینی و اسلامی عبارت است از فرآيندي تعاملي بين مربّي و متربّي كه اين فرايند به دنبال زمينه سازي جهت تكوين و تعالي فطرت انسان و شکل گيري هويت متربيان براساس نظام معيار اسلامي و هدايت آنها در جهت قرب الهي و كسب شايستگی هاي لازم در همة ابعاد و مراتب حيات طيبه فردي و اجتماعي است. پژوهش حاضر با هدف بررسی چگونگی بهبود و اصلاح اجتماعی از طریق امر به معروف و نهی از منکر و به روش توصیفی – تحلیلی انجام شده است. یافته های پژوهش حاکی از آن است که با تعلیم و تربیت صحیح می توان جامعه ای بالنده و پویا و صالح ساخت و در این میان والدین، مدرسه، جامعه و دوستان نقشی سازنده، اساسی و تاثیرگذار بر تربیت دینی کودکان و نوجوانان دارند. نگرش مذهبی والدین در تربیت دینی کودکان و نوجوانان تأثیر مستقیم داشته و رعایت آداب دینی از سوی والدین با تربیت دینی فرزندان آنها رابطه مستقیم دارد.

تربیت دینی کودکان نوجوانان خانواده