نگاهی حقوقی به حضانت اطفال

دوره 1، شماره 1، مرداد 1398، صفحات 21 - 26

نویسندگان : امیرحسین صفدری * و امیرتاج الدین

چکیده :
حضانت در لغت به معنای پروردن و پروراندن است. ریشه این واژه، حِضْن است که در آغوش گرفتن مادر(فرزندش را) و چسباندن او به سينه اش اطلاق مى شود،كه كنايه از نگهدارى و تربيت جسمى و روحى كودك است. حضانت نوعی ولایت و سلطنت بر کودک و مجنون به منظور نگهداری و تربیت آنهاست. این امر از حقوق و تکالیف والدین به شمار میرود. موضوع حضانت از مباحث پیچیده حقوق خانواده است. حضانت نگهداری و تربیت اطفال است به گونه ای که صحت جسمانی و تربیت وی با توجه به نیازمندی های حال و آینده او، و وضع و موقعیت والدین طفل تأمین میگردد. مسأله حضانت و اولویت هریک از پدر و مادر برای نگهداری و سرپرستی و ملاقات آنان با طفل زمانی مطرح است که آنها از هم جدا میشوند. در قانون ايران حضانت همان نگهداري و تربيت اطفال است و مواد ۱۱۶۸ تا ۱۱۷۹ قانون مدني اختصاص به حضانت دارد. و در قانون حمایت از خانواده هم از ماده40تا47 اختصاص داده شده. هنگامی که اساس خانواده به هم می ریزد و کانون جوشان مهر و محبت به جایگاهی برای گروکشی و انتقام گیری از یکدیگر تبدیل می گردد، یا زمانی که مرگ گریبان یکی از والدین را می گیرد، مهمترین چالش پیش روی خانواده سرنوشت کودکان می باشد. حضانت در درجه اول حق و تكليف طبيعي و قانوني پدر و مادر است كه طفل را به دنيا آورده اند، اين تكليف تا زماني طفل به سن بلوغ نرسيده باقي است. حضانت را بايد به كسي واگذار كرد كه شايستگي و توانايي براي انجام اين كار را داشته باشد.

کلمات کلیدی :
حضانت، اطفال، والدین، حقوق