دوره 4، شماره 34، اردیبهشت 1401، صفحات 54 - 45
نویسندگان : زهرا کریم نژادلالمی * و زینب افضل خشکبجاری

چکیده :
آموزش و پرورش مهم ترین کار یک کشور است اگر کشوری بخواهد به عزت مادی، به سعادت معنوی، به سیطره سیاسی، به پیشروی علمی، به آبادانی زندگی دنیا، به هر آرزویی بخواهد دست پیدا کند، باید به آموزش و پرورش به عنوان یک کار بنیادی بپردازد. یک قرن تجربه مربوط به ساختارهای مختلف آموزشی ما را به این نتیجه رسانده است که آموزش مجزا که در آن افراد بر اساس ویژگی های مختلف ، مثل معلولیت ها ، گروهبندی می شوند و تحت آموزش های ویژه جدا از همسالان عادی خود قرار می گیرند نتوانسته است پاسخگوی بسیاری از نیاز های واقعی این افراد به عنوان عضوی از اعضا یک جامعه انسانی باشد. رویکرد اصلی این پژوهش بر پایه مطالعه اسنادی و کتابخانه ای است. برای رسیدن به اهداف این پژوهش مقالات مرتبط در منابع اینترنتی و کتابخانه ای مورد بررسی قرار گرفت. یافته های این پژوهش نشان داد که حضور دانش آموزان با نيازهاي ويژه نه تنها باعث منزوي شدن و سرخوردگي اين دانش آموزان نمی شود، بلکه تحصيل آنان در کنار دانش آموزان مدارس عادي براي سازگاري اجتماعي آنان سودمند بوده و آنان را براي حضور، فعاليت و زندگي در جامعه آينده آماده مي-نمايد.

کلمات کلیدی :
فراگیرسازی آموزش و پرورش، احساس کارآمدی، نارسایی ویژه