ادله عدم تحریف قرآن از منظر قرآن
دوره 5، شماره 49، مرداد 1402، صفحات 1 - 9
نویسندگان : زینب یاوری و رضا بنی اسدی *
چکیده :
هر ادله عدم تحریف قرآن به اعتباری به دو بخش برون دینی و درون دینی تقسیم می¬شود. ادله درون دینی آن نیز به دو بخش قرآنی و روایی تقسیم می¬گردد. در بخش قرآن ادله، آیات فراوانی در قرآن کریم به این امر اشاره دارند اما آیه شریفه «حفظ» یعنی «إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ» (حجر/ 9) و نیز آیه شریفه «نفی باطل» یعنی «وَ إِنَّهُ لَكِتابٌ عَزيزٌ لا يَأْتيهِ الباطِلُ مِنْ بَيْنَ يَدَيْهِ وَ لا مِنْ خَلْفِهِ تَنْزِيلٌ مِنْ حَكيمٍ حَميدٍ» (فصلت/ 41-42) قوی¬ترین، مستندترین، مرتبط¬ترین و معروف-ترین آیاتی هستند که تقریبا مفسران آن را در منابع خویش ذکر کرده اند. این دو آیه در کنار آیات دیگر مانند آیه صدر الهی و اطفاء نور الهی همگی بر مصونیت قرآن از تحریف دلالت دارند و این موضوع به اتفاق مفسران مسلمان از مسلمات است. این پژوهش که روش توصیفی تحلیلی است به ادله قرآنی این ادله تحریف ناپذیری قرآن کریم .با استفاده از نظرات مفسران و صاحب¬نظران پرداخته است.
هر ادله عدم تحریف قرآن به اعتباری به دو بخش برون دینی و درون دینی تقسیم می¬شود. ادله درون دینی آن نیز به دو بخش قرآنی و روایی تقسیم می¬گردد. در بخش قرآن ادله، آیات فراوانی در قرآن کریم به این امر اشاره دارند اما آیه شریفه «حفظ» یعنی «إِنَّا نَحْنُ نَزَّلْنَا الذِّكْرَ وَإِنَّا لَهُ لَحَافِظُونَ» (حجر/ 9) و نیز آیه شریفه «نفی باطل» یعنی «وَ إِنَّهُ لَكِتابٌ عَزيزٌ لا يَأْتيهِ الباطِلُ مِنْ بَيْنَ يَدَيْهِ وَ لا مِنْ خَلْفِهِ تَنْزِيلٌ مِنْ حَكيمٍ حَميدٍ» (فصلت/ 41-42) قوی¬ترین، مستندترین، مرتبط¬ترین و معروف-ترین آیاتی هستند که تقریبا مفسران آن را در منابع خویش ذکر کرده اند. این دو آیه در کنار آیات دیگر مانند آیه صدر الهی و اطفاء نور الهی همگی بر مصونیت قرآن از تحریف دلالت دارند و این موضوع به اتفاق مفسران مسلمان از مسلمات است. این پژوهش که روش توصیفی تحلیلی است به ادله قرآنی این ادله تحریف ناپذیری قرآن کریم .با استفاده از نظرات مفسران و صاحب¬نظران پرداخته است.
کلمات کلیدی :
قرآن کریم، تحریف ناپذیری، آیه حفظ، آیه نفی باطل
قرآن کریم، تحریف ناپذیری، آیه حفظ، آیه نفی باطل
مشاهده مقاله
349
دانلود
10
تاریخ دریافت
۱۷ اردیبهشت ۱۴۰۲
تاریخ ریوایز
۲۸ خرداد ۱۴۰۲
تاریخ پذیرش
۲۵ مرداد ۱۴۰۲