بررسی تاثیر داستان پردازی در مثنوی معنوی مولوی

دوره 5، شماره 54، دی 1402، صفحات 45 - 59

نویسندگان : بهروز حاجی بابائی *

چکیده :
ادبیات یکی از گونه‌های هنر است و کلمات، مصالح و موادی هستند که شاعر و نویسنده با بهره گیری از عواطف و تخیلات خویش آن‌ها را به کار می‌گیرد و اثری ادبی و هنری پدید می‌آورد. در آثار ادبی، نویسنده و شاعر می‌کوشد اندیشه‌ها و عواطف خویش را در قالب مناسب‌ترین و زیباترین جملات و عبارات بیان کند. این آثار همان گفته‌ها و نوشته‌هایی هستند که مردم در طول تاریخ آن‌ها را شایسته‌ی نگهداری می‌دانند و از خواندن و شنیدنشان لذت می‌برند. شیوه بیان مفاهیم ومعانی كه در ضمن بیان تمثیل ها و حكایت ها و داستان ها وبراساس تداعی معانی شكل می‌گیرد و به پیش می‌رود، جان و چهره‌ای دریا وار و پرشور وسرشار از حیات به مثنوی بخشیده است. به نظر می‌رسد كه مولوی در مثنوی، سخن را هشیارانه و به قصد بیان مفاهیمی مشخص در طرحی اجمالی و از پیش اندیشیده آغاز می‌كند؛ اما پیش از اینكه معنی مورد نظر را بعینه آورد، تراكم معانی و مفاهیم ناشی از تداعی‌ها، او را ازخط سیر مورد نظر جدا می‌كند و با خویش می‌برد.

کلمات کلیدی :
داستان پردازی، قصه، ادبیات فارسی، مثنوی مولوی